Aanwezig: Kevin, Robin, Dieuwer, Dries, Jens, Gert, Jef, Frederique, Pé, Rob, Raf

Rit: We rije nog een bekke voort rit  +- 75 km
Weer: lage temperaturen, regen en modderige wegen: weer voor de Flandrien 

Vertrek: 9:00u Zammel kerk

 

Vorige week sloten we nog af met de woorden “Het wordt écht té serieus”. En dat bleek deze week opnieuw. Gure weersomstandigheden tot zelfs storm tijdens de dagen vooraf alsook onheilspellende voorspellingen voor zondagmorgen deden alle leden sterken in de overtuiging dat het niet enkel pijpenstelen maar ook afmeldingen zou regenen. De gokjes over welk excuus smoesjesman Raf zou inzetten vlogen wild in het rond. Lockdownfeestjes de avond vooraf deden anderen dan weer vermoeden dat de Dieuwers onder ons het ’s morgens misschien wel lastig gingen krijgen om tijdig op te staan. Hoewel haantjesgedrag en grootspraak ons totaal niet vreemd zijn, hadden we nooit durven denken dat er zo veel testosteronbommen onder ons schuilhielden. Macho’s als we zijn, liet niemand zich kennen door de barslechte omstandigheden. Zelfs smoesjesman hield zijn woord en tekende present. Meer nog: er waren meer aanwezigen dan aanmeldingen. Zo voelde ook Rob onaangekondigd toch de drang om te bewijzen dat ook hij niet van suiker is gemaakt.

Op ons verzamelpunt klonk het meermaals “Waar zijn wij toch mee bezig?”. Eén voor één sijpelden de verbaasde leden binnen. Iedereen mooi in de nieuwe kledij, behalve uiteraard de nog actieve wielrenners die sponsorverplichtingen hebben. Misschien hadden we toch ook beter regenjasjes besteld, aangezien we zelfs in gure omstandigheden massaal aanwezig zijn. Die stelling wordt alvast ondertekend door onze Dries. Waar de meeste van onze leden een kwalitatieve mid-season vest in combinatie met een windstopper ideaal vonden in de miezerende regen vond Dries het nodig een volwaardige regenjas aan te trekken. Om die dan even later uit te trekken wanneer het pas echt stevig begon te regenen. Enkele weken geleden bij vriestemperaturen nog in korte broek, nu de timing met de regenjas… Dries heeft misschien al grote stappen gezet op vlak van fysieke conditie, maar met zijn vestimentaire keuzes heeft hij misschien toch nog wat werk voor de boeg. Toch even het vermelden waard: tot op het laatste moment heeft Dries geen seconde geklaagd over de koude en natte omstandigheden! Meer nog: Dries houdt van deze omstandigheden. Niet omwille van goede benen, maar Dries houdt van een geënerveerde Dieuwer, die regen wat minder leuk ervaart.

En dat laatste hebben we mogen voelen. Dieuwer zette zich bij aanvang meteen op kop. Meteen kwamen enkele renners in de problemen, waardoor al snel het bericht naar deze tempobeul werd doorgegeven om het iets kalmer te doen. Afgelopen weekend zakte Mathieu van der Poel helemaal afgemat in elkaar na een indrukwekkende solo in de Tirreno-Adriatico. Het is weinigen gegeven om je lichaam zo ver tot het uiterste te drijven. Dieuwer is daar één van, en doet dat ook graag. “Daar wordt je sterk van”, klinkt het dan. Trager rijden is voor watjes, maar toch werd er geluisterd. En dat was ook nodig, met de stevige hellingen die ons lagen op te wachten in het natte hageland.

Op weg naar Bekkevoort kwamen we de eerste hellingen tegen. Klassiek wordt het bergop wat stiller in de groep, en weerklinkt de grootspraak net wat minder luid. Dat was buiten Raf gerekend. Samen met Fre haalde hij nostalgische verhalen uit het koersverleden naar boven. Waar Fre naar adem moest happen, bleef smoesjesman vlijtig verder vertellen bergop. Het leek wel of hij zonder problemen enkele hectoWatt meer trapte dan de rest. Die indrukwekkende machtsontplooiing viel niet in goede aarden bij de rest van de groep, die schijnbaar allemaal met de tong op de tenen zat.

Was Fre dat gebabbel beu, was hij gedemotiveerd geraakt van Raf’s indrukwekkende conditie of had hij het écht te koud, zoals hij zelf aangaf? We zullen het allicht nooit weten. Kort na de eerste hellingen hield hij het voor bekeken en keerde huiswaarts. De eerste opgever stond geregistreerd. (Nvdr: De extra hectoWatt waarover Raf leek te beschikken, waren uiteraard afkomstig van een electromotor in het achterwiel. Smoesjesman gebruikt namelijk nog steeds het excuus van een rugblessuren om niet met de racefiets mee te rijden.)

Naarmate de kilometers vorderden, vorderden ook de kilo’s die we meesleurden. Besmeurde wegen zorgden dat de modder stilaan aandikte aan onze frames en versnellingsapparaten. Ook de baarden van de flandriens onder ons raakten stilaan vol met zand, leem en klei, maar volgens Robin ook minstens enkele procenten koeienmest, afkomstig van de velden in de landschappen die we in de regio van Bekkevoort (cfr naam van de rit) doorsneden.

Gezien er weinig te melden valt over gebeurtenissen (iedereen takelde geleidelijk af door de hellingen, de koude en de neerslag) geven we even een intermezzo over voeding tijdens het fietsen. Waar sommigen kiezen voor professionele gellekes en boosterpacks, gaan sommige leden onder ons toch voluit voor de oldschool-manier. Zoals sommige trouwe volgers zeker en vast gemerkt hebben, staat er sinds enkele maanden een foto van een gorilla op onze website. Hoewel zijn prominent aanwezige gezichtsbeharing en gestalte zeker ook bron voor deze foto had kunnen vormen, is dat echter niet de echte reden. Dries heeft namelijk gewoonte om 2 tot 3 bananen op te peuzelen tijdens onze zondagsrit. De afgelopen dagen was hij blijkbaar wat gulzig geweest, want de fruitschaal bleek leeg, waardoor Dries noodgedwongen moest overschakelen op een alternatief. Sommige renners nemen niets mee, en roepen dan luidkeels om te stoppen bij de eerstvolgende bakker, maar blijkbaar worden leden met een Stromer toch nog gediscrimineerd. Ruimte voor verbetering, buiken!

De nougat die de voorkeur van Robin genoot, blijkt toch een aanrader. Waar iedereen langzaam aftakelde, hield hij de moed er wel degelijk in. Jullie kennen het vast wel. Zondag = dag van de verplichtingen. Eten bij de schoonouders, quality-time met de wederhelft, bezoekjes aan de grootouders van de kinderen… We hebben het allemaal uiteraard erg druk. Zeker nu we geen vervolg aan de rit kunnen breien op het terras van de Staminee, hebben we allen een gebrek aan excuses om wat langer van huis weg te blijven. Zo ook Robin. Daarom wilde hij afgelopen weekend ook maximaal genieten van de verplichtingsvrije zondag. Meestal kan hij bij de schoonouders op zondag volop genieten van een culinair hoogstandje. Vandaag was dat niet het geval. Een beetje hautain (zo kennen we hem) klonk het dat hij dan ook na de rit zéker en vast nog ging bijtrainen. Tweehonderd (jawel, 200 km!) stonden op het programma. Of hij die nog volmaakt heeft, laten we in het midden…

Het was op dat moment een doodsteek voor de renners met verzuurde benen en een gebroken moraal. Toch Het bleek er toch nog een ander toptalent over goede benen te beschikken. Neen, niet de meer afgetrainen onder ons, maar voorzitter Kevin trok een streep van jewelste in de buurt van Unicamp, toch wel een van de bekendere hellingen in de streek. Helaas bleek de streep toch iets weg te hebben van een punt, aangezien de versnelling van relatief korte duur bleek te zijn. Een indrukwekkend zicht was het in elk geval wel. De samenloop van Robin’s grootspraak en Kevin’s indrukwekkende demarrage bleek de doodsteek te zijn voor Rob, die de rit naar Zammel niet vervolmaakte en kort voor Blauberg huiswaarts keerde. Twee weken geleden nog winnaar op Sunday-Playday, nu een opgave. Hopelijk kan hij volgende week zijn eer herstellen.

Jullie herinneren zich vast nog de anekdote van Dries zijn platte band vorige week. Wat blijkt nu? Mogelijks zit hij sinds vorige week toch met een trage leegloper. Iets voor Zammel offerde Kevin dan ook zijn bommetje op om Dries te depanneren. Gelukkig hebben we zo’n zorgende voorzitter, want Dries was ook deze keer “niet volledig” voorzien van depannagemateriaal. Volgende keer in orde, Dries!

In de slotkilometers van de rit, resumeerde de voorzitter nog even de afgelopen ritten. Volgens hem is het hoog tijd voor meer vriendelijkheid, collegialiteit en hoffelijkheid. Na deze wijze woorden kozen enkele leden nog voor een stukje taart aan de vuurkorf bij Dries. Die laatste was blijkbaar niet volledig overtuigd, en wandelde dan ook naar huis (onder het mom van de lekke band) in de hoop dat de rest rechtsomkeer zou maken. De nood aan een terrasje onder de Buiken is echter zo groot, dat iedereen zonder problemen wachtte op onze pechvogel. Plannetje mislukt, Dries!

Tot volgende week!