Aanwezig: Kevin, Dieuwer, Raf, Gert D, Gert C, Robin, Jens

Afstand: +- 125 km

Weer: wisselvallig, fris 9°C

Verslag:

Normaal gezien zouden we dit weekend op jaarlijks buiken(fiets) geweest zijn in Renesse, het uitgaansoord van Zeeland. Dit moest normaal gezien het hoogtepunt van ons buikenjaar worden. Door Corona al een keertje uitgesteld van april naar oktober, maar iedereen was op zijn manier ongetwijfeld klaar voor het buikenweekend. Onze grootste vrees werd echter wederom werkelijkheid. Ook dit weekend zouden we niet in Renesse geraken.  Op zoek naar alternatieven dus...

Na veel nadenken (of toch door sommigen) hebben we een mooi alternatief kunnen uitstippelen met een vlakke rit richting ons meest bekende monument dat ons landje rijk is. 

 

9u30, voor sommige mensen blijft het moeilijk om het vertrekuur tijdig te halen. Raf, onze derny, zal iets later inpikken. Uiteraard zijn we al zeer blij dat hij na 6 dagen twijfelen toch van de partij is om ons te ondersteunen. 

Met 7 man, naar buikennormen een zeer talrijke opkomst, zetten we koers richting Brussel. En koers mag je letterlijk nemen, aangezien onze voorzitter het kopduo al direct moet wijzen op de ontoelaatbare snelheid. Het is direct duidelijk dat het niveauverschil tijdens de lockdown enkel groter is geworden en dat het een ritje op het scherp van de snee zal worden.

Wanneer we Raf onderweg tegenkomen wordt het snel duidelijk wat zijn ondersteuning zal zijn gedurende deze rit: 670 watt, het vermogen van zijn Elektrische Stromer. Ik hoor hier en daar enkele medefietsers hopen dat de batterij het niet zal volhouden voor de volle 125 km. Maar zoals Raf altijd beweert zonder ondersteuning te rijden zal deze zonder problemen de rit overleven. Het wordt echter al snel duidelijk dat Raf in stand 3 aan het rijden is wanneer hij door onaangepaste snelheid en gebrekkige bochtentechniek na 5km de voorzitter in een bocht bijna liet kennismaken met een verkeersbord. Door zijn uitstekende reflexen hoeft de gemeente Herselt niet te investeren in een nieuw stuk fietspad en is het bord blijven leven.

 

We fietsen verder door een prachtige streek, waar we jammer genoeg niet veel van te zien krijgen aangezien de route voornamelijk langs de grote wegen loopt. We kunnen onze routeplanner GC het echter niet kwalijk nemen aangezien we met onze dikke pensen allemaal bang hadden om 150km te rijden. Dan maar rechttoe rechtaan richting onze hoofdstad!

 

Op de heenweg wordt er een deftig tempo onderhouden en is er weinig ruimte tot spelen. Het is zichtbaar dat het merendeel van de groep met een bang hartje afwacht of hij in de terugweg nog over die goeie benen zal beschikken en of hij zich vol in de debatten kan mengen. 

Wanneer we ons doel naderen en een rondje maken rond Brussels Airport, voelt Dieuwer de vlinders fladderen in zijn omvangrijke buik. Hier werkt zijn schatje, en hij wil dan ook vol trots poseren voor de controletoren om zijn Bellie te eren. Wanneer we terug vertrekken en Gertje doodleuk de opmerking 'ah, is da hier Zaventem' maakt weten we ook direct wie er nog in zijn gedachten bij zijn lief zat in plaats van te genieten van de mooie uitzichten op de Ring van Zaventem. (sorry GC)

 

Aangekomen in het heuvelachtige Brussel is het al snel duidelijk bij wie de Coronakilo's het meeste invloed hebben. De voorzitter krijgt zijn 135 kilo maar moeizaam omhoog getrokken en hangt na 200m al snel op 100m en ook Dieuwer begint toch stilaan te twijfelen of hij zijn Concapke ook al niet beter wat vroeger had gepakt. Wie hier duidelijk geen last van had is Raf, blijkbaar toch stevig getraind op bergop rijden!

 

Na 70km worden we eindelijk beloond voor ons geduld. 9 bollen liggen op ons te wachten. Althans, dat was wat sommige gehoopt hadden, 9 bollen vanille met wat slagroom. Iedereen een fototje pakken, wat rondgekeken en een look a like van Elodie Ouedraogo spotten (waarvan Gertje nog steeds denkt dat het ze wel is) zijn we klaar voor onze terugweg. 

 

Iedereen weet dat dit het moment is waarop het gedaan is met de speeltijd. Het serieuze werk kan beginnen, iedereen is klaar om er een strijd van te maken. Nog even  op zoek naar een bakker/winkel waar we onze bevoorrading kunnen aanvullen en iedereen lijkt klaar voor de oorlog.

 

Aangezien we onszelf toch allemaal een beetje als de koning van de buiken wanen was het maar al te logisch dat we halt hielden bij een hofleverancier. In tegenstelling tot de hoeveelheid aan trainingskilometers vooraf, was het duidelijk dat onze voorbereiding op het eten duidelijk wel van een leien dakje was gelopen. De rijstaartjes, koffiekoeken, broodjes kipcurry en zakken snoep gingen vlotjes over de toonbank. Uit goede bron heb ik vernomen dat de bakker na onze doortocht zijn deuren heeft kunnen sluiten. Het is nog maar eens pijnlijk duidelijk geworden wat onze kwaliteiten zijn en waar de naam de buiken zijn oorsprong heeft gevonden. 

 

50.

Een getal dat vele betekenissen heeft tijdens de terugrit. Nog 50km te rijden en het begin van 50 demarrages aan 50km per uur.

Voor de voorzitter was het vooral 50 keer vloeken omdat hij 50kilo te dik staat en afgelopen jaar beter 50 keer was gaan trainen ipv 50 keer in de zetel te liggen.

Voor Dieuwer was 50 vooral het aantal mg cafeïne dat hij elke 15minuten naar binnen werkte om toch maar niet in te storten. Hij stak ook 50 keer het vuur aan de lont, exact evenveel keer waarin het vuur even snel weer gedoofd werd.

Voor Raf was het zijn batterij die 50% aangaf. Bang afwachten of die het zou uitzingen tot in Voortkapel.

Voor Jens was 50 per uur niet voldoende omdat hij 50 keer heeft moeten achterom kijken.

Gertje heeft 50 keer geprobeerd om eerste te zijn, maar de rest van de dag zou bewijzen dat het steeds bij proberen zou blijven.

Bij GC is het eigenlijk 40, maar de manier waarop hij steeds alle zeilen moest bijzetten om de voorwacht van het peloton te volgen leek het erop dat hij de kaap van 50 jaar al bereikt heeft.

Tot slot Robin die 50m als zijn favoriete achterstand zag, maar dan kwam hij van de dikzakken toch nog steeds het kortst in de buurt van onze coureurs. 

 

Op naar de Staminee! Onze vaste kroeg waar al onze ritjes eindigen en het nakaarten en gestoef kan beginnen. Tot er enkele individuen het niet meer zien zitten om tot in Oevel te rijden. Het is duidelijk dat er sommigen door hun beste krachten heen zijn en het tijd is om de reserves terug aan te vullen in het eerste beste Café. 

Den 104 in Westmeerbeek kreeg het genoegen ons te ontvangen op zijn terras. Een keuze te over aan bieren, dus hier kon de echte finale gereden worden. De cafebaas had echter een exclusiviteitscontract binnengehaald waardoor hij ons allemaal onder lichte dwang een paix dieux deed kiezen. Lekker bier, zonder meer, maar niemand die op die moment al kon inschatten wat dit allemaal teweeg ging brengen.

Op het terras werd ook zeer snel duidelijk dat de waardeverhoudingen van op de fiets niet gerespecteerd worden aan de toog. De voorzitter plaatste al snel een versnelling die maar door weinigen direct kon beantwoord worden. Raf, Gert en Jens moesten al zeer vlug de kopgroep laten gaan. Voor Gert zou dit zelfs het begin zijn van een heuse lijdensweg. Terwijl de voorzitter de ene demarrage en speldenprik na de andere lanceerde, kregen enkele moedige strijders het al snel moeilijker. Enkele van hen vlogen op de remork en werden opmerkelijk stil. De achterblijvers en slecht getrainde atleten begonnen dan weer het terras op stelten te zetten. Ook GC, nochtans een begenadigd atleet, kende een zwak momentje en stond bijna aan de andere kant van de straat toen een nietsvermoedende marktkramer zijn eigendom niet kon betreden en vroeg om onze fietsen opzij te zetten.

Na vele grootse verhalen, vele bieren, ne boulet en cervela of 7 was het stilaan tijd om richting het vrouwke te rijden. Sommigen onder ons hadden echter nog geen zin om naar huis te gaan en zijn nog even na een kort schoonheidslaapje op de asfalt langs de spoedafdeling van het AZ st dimpna gepasseerd omwille van symptonen van hersenschudding. Wegens professionele redenen zullen we hem enkel vernoemen met de initialen GD.

 

Een ritje voor herhaling vatbaar!