Aanwezig: Kevin L, Robin L, Dieuwer G, Jens VB, Jef L, Dries A, Rob D, Gert D, Raf D, Fre R, Toon M
Rit: Sunday playday februari +- 70 km
Weer: Stralende zon met temperaturen net boven het vriespunt
Vertrek: 9:00u Zammel kerk
Sunday = playday! Het concept? Eén keer per maand rijden de Buiken een vast traject aan een gezapig tempo. Op dit vast traject worden enkele segmenten voorgeschoteld waar iedereen voluit gaat. Ritselen is niet enkel toegelaten, het is obligaat voor alle deelnemers.
Opmerkelijk toch dat dit concept om de concurrentie en prestatiedrang aan te wakkeren ook effectieff zijn vruchten afwerpt. Meer en meer merken we toegewijde opofferingen de avond vooraf, pré-rit-kilometers, intensieve opwarmingen. Dit natuurlijk naast de alom aanwezig hoogmoed, grootspraak en het haantjesgedrag in onze groepschat. Niet geschikt voor gevoelige zielen!
Nieuwe, fancy schoenen, een helm in teamkleuren, gemasseerde benen, een grote voorraad energygellekes… Iedereen stond met getrokken wapens gemotiveerd klaar op het verwachte tijdstip. Helaas was Niels een te grote angsthaas toen hij hoorde dat er vandaag meermaals geritseld zou worden. Zijn belabberde conditie als gevolg van het prille vaderschap lijkt nu er nu reeds voor te zorgen dat hij enkel nog op de écht ouderwetse buikenritten (maximale gemiddelde snelheid 25 km/u) zijn tronie zou durven vertonen. Ook smoesjesman durfde de strijd niet aangaan. Hij verkoos de zekerheid van een elektromotor in het wiel voor zijn eerste aanwezigheid sinds 1 januari.
Sommigen onder ons namen maatregelen tot het exreme toe. Om nostalgische gevoelens van ons vroegere leven als topsporters (jawel, ooit stonden we allemaal messcherp) op te roepen, werden ploegen van 2 renners ingedeeld. Uitgebreide tactieken & bondjes werden in het grootste geniep uitgedokterd. Toch zorgde dit idee ook voor onmiddellijke frustraties en intimidaties. Zo werd Dries onder grote dwang van partner in crime en meester competitiebeest Dieuwer gedwongen om welbepaalde pillen te slikken. Nu ja, geen groot nieuws, gezien Dries zijn actieve rol binnen de veesector. Een hormoontje meer of minder zou het verschil ook niet maken.
Nu, wat hebben we vandaag geleerd?
Binnen WTC De Buiken is er geen democratie (en dat zal allicht ook nooit bereikt worden). Wanneer het tempo tussen de ritselstukken te sterk de hoogte inschiet, zal onze leider en voorzitter Kevin het nooit nalaten ons te wijzen op de spelregels. “Ritselen buiten de vooraf vastgelegde segmenten staat steeds gelijk aan diskwalificatie!”, klinkt het autoritair. Jens blijkt in goede doen, want reeds vroeg moet hij worden teruggefloten worden door de voorzitter. Ook wanneer Robin en Jef de benen even willen opwarmen met een sprintje, wordt angstig maar braaf toestemming gevraagd aan Kevindogan. Het respect (of de angst) voor onze voorzitter is duidelijk nog steeds groot.
Dat Dieuwer misschien wel de grootste fanatiekeling is binnen onze groep, bleek reeds voor het eerste traject. Hij vond het nodig om zijn ploegmaat volledig af te kraken, nog voor het eerste segment. We moeten Dieuwer achteraf gezien misschien wel gelijk geven. Dries vond het namelijk geschikt weer om in korte broek te verschijnen bij temperaturen die flirtten met het vriespunt. Na de zomerse temperaturen van enkele weken geleden zijn die lange broekspijpen bij hem tot het einde van het jaar verbannen naar een donker hoekje achterin de kleerkast. Die keuze brak hem echter zuur op, en Dieuwer kreeg gelijk. Helemaal verkrampt kon hij zijn vooraf uitgesproken ambities (eindigen in de top vijf op een van de segmenten) niet meer waarmaken. Wijlen Jos Leys van de Vlaamse Wielerschool draait zich om in zijn graf, Dries. Bij deze temperaturen hoort een lange broek, punt. Shame on you!
Maar daar hield het niet bij op binnen dit team zwaargewichten. Waar Dieuwer nog meester was in hoogmoed vooraf, kon ook hij zich niet nestelen in de top vijf. Het leek wel op de situatie van de wisselkopmannen van Trek-Segafredo in de Omloop Het Nieuwsblad van afgelopen zaterdag. Mads Pedersen en Jasper Stuyven werden vooraf bestempeld als topfavoriet, maar ondanks gunstige omstandigheden en een niet al te zware koers, waren ze nergens te bespeuren. De vergelijking kon niet beter opgaan. Dries en Dieuwer waren (al dan niet door zichzelf) getipt als topfavorieten, maar ondanks gunstige omstandigheden en een gezapig tempo, waren ook zij nergens te bespeuren. Dit ondanks volledig gerodeerd te zijn op hun nieuwe racefiets, en een (naar eigen zeggen) ideale voedselvoorziening van Dieuwer. Hij investeerde in concap boost, maar bleek wat enthousiast met de dosering. Maagpijn en een volledig gekrampt lichaam bleken het gevolg.
Ook enkele complotjes (jawel, zelfs daarvan zijn onze leden niet vies) kwamen hem nog nadelig uit. Gert trommelde zo iedereen op om Robin een peer te stoven, maar stak daarmee Dieuwer een mes in de rug. De cafeïne onthield Dieuwer dan ook nog van een goede nachtrust, waardoor na de teleurstellende resultaten op zondag ook maandag een baaldag werd.
Toch hebben we ook positieve nieuwigheden te melden. Zo is nu, pas na zijn actieve wielercarrière, gebleken dat Jens weldegelijk kan sprinten. In het eerste, bochtige segment liet hij zelfs zonder die net ontdekte troef Gert, Rob, Toon en Jef achter zich. Het bochtenwerk zorge voor een geleidelijke uitputtingsslag bij de concurrentie. Hij reed de rest letterlijk uit het wiel.
Het was pas op het einde van het tweede en derde segment dat we tot het nieuwe inzicht kwamen. Eerst hield hij in een spurt met veel overschot Gert, maar ook niemand minder dan “Spurtkoning van Gabon” Frederique af. Robin en Rob vervolledigden de top vijf. In het laatste van 3 segmenten kwam Gert weliswaar net langszij, maar een winnaar is zonder goede fotofinish nooit zeker te bepalen bij een millimeterspurt. Ook daar weer een ruime voorsprong op spurtkoning Robert. Rob en Jef volgden daar op plaatsen 4 en 5.
Ver in de achtergrond barstte er nog een heuse strijd uit tussen onze zwaargewichten. De zogenaamde dikzakkensprint werd een heuse erezaak. Ondanks alle fysieke euvels, pepten Kevin, Dieuwer en Dries zich op om alles er nog één keer uit te persen. Een aankomst bergop met kasseien blijkt nogmaals de specialiteit van Kevin. Vakkundig was hij (de weliswaar verstijfde benen van) Dries te snel af. Voor Dieuwer was deze strook er echt de strook te veel aan, nadat hij halverwege dit laatste segment samen bovenkwam met Fre. De cartouche te vroeg uitgespeeld, of een booster gelleke te vroeg ingenomen? We zullen het allicht nooit weten.
Uit het interview na de wedstrijd blijkt dat er meerdere oorzaken zijn voor de superbenen van Jens. Enerzijds lijkt hij op een roze wolk te leven, anderzijds lag hij de nacht voordien blijkbaar wakker uit angst. Angst voor zijn ploegmaat Kevin, en zijn positie binnen de buiken die op de helling zou staan indien hij die ploegmaat en voorzitter zou ontgoochelen. Een mooie uitspraak uit het interview vat onze “Sunday Playday” misschien wel het beste samen: “Mentale motivatie brengt meer op dan zwaar investeren in Concap Boost”. Een uitspraak die we allen zullen onthouden.
Tot slot nog even melden dat er meer en meer een topsportmentaliteit heerst binnen WTC De Buiken. De gereden kilometers swingen stilaan de pan uit. Ook lijkt onze buikenspirit meer en meer omliggende steden. We mochten namelijk twee nieuwe vaste leden verwelkomen: Frederique en Toon. De spurtkoning van Gabon behoeft geen introductie meer. Maar ook Toon liet een onuitwisbare indruk na. Met slechts 400 km op de teller in de afgelopen 12 maanden wist hij zich toch te nestelen in de top vijf op een ritselsegment. Impressionant! Of zegt dat laatste misschien meer over het niveau van de andere buiken… ?